Obeležavanje velikog jubileja 125 godina od osnivanja Aleksinačke bolnice započeto je sinoćnom promocijom knjige „Zdravstvo u Aleksincu i okolini od 1836 – 2018”, autorskog tima na čelu sa profesorom istorije Zoranom Stevanovićem. U stvaranju ovog dela radili su i njegov kolega Milan Petrović, bibliotekar Siniša Golubović i dr Slobodan Petrović. Gostima u prepunoj sali Doma omladine dobrodošlicu je poželeo direktor Opšte bolnice u Aleksincu, dr Goran Vidić.
Jedna od najstarijih zdravstvenih ustanova u Srbiji, koja je danas pod ingerencijom države, ovih dana kada proslavlja 125 godina od osnivanja, tačnije od premeštanja bolnice iz privatnih i iznajmljenih kuća u sopstvenu zgradu, dobila je u knjizi „Zdravstvo u Aleksincu i okolini od 1836 – 2018” vrsnu monografiju svog postojanja. A značaj ove aleksinačke ustanove u burnoj srpskoj istoriji prevazilazi lokalne okvire, što je na promociji naglasio i jedan od autora, profesor Zoran Stevanović.
‒ Aleksinac je u prvom periodu do srpsko-turskih ratova i tokom njih imao odlučujuću ulogu u razvoju zdravstvene službe za celu tadašnju Kneževinu Srbiju. Sa pojavom kuge u Turskoj i sa velikom opasnošću, on će postati brana u odbrani, ne samo Srbije, nego i u odbrani cele Evrope od kuge, ali i kolere i drugih zaraznih bolesti koje su pretile iz Osmanskog carstva. Od malog broja lekara, devet koliko ih je bilo, najiskusniji i najpouzdaniji poslati su upravo u aleksinački karantin da ga organizuju, dograde i, naravno, vrše zdravstvenu ulogu. Bilo je više pokušaja da se formira Okružna bolnica i u jeku priprema za početak Prvog srpsko-turskog rata biće formirana Okružna bolnica, a njen prvi upravnik bio je tadašnji okružni lekar Đorđe Đoka Dimitrijević, aleksinački zet i veoma istaknuta ličnost.
Interesantan je i predistorijat gradnje državne bolnice na mestu gde se ona danas nalazi. Opet su ljudi sa ovih prostora, istaknuti zetovi i oficiri koji su boravili na ovdašnjim ratištima doprineli da se razvija aleksinačko zdravstvo.
‒ Nova bolnica u Aleksincu delo je aleksinačkih zetova. U Aleksincu su dolazili mnogi lekari i ovde su i ostajali. Lepe Aleksinčanke bile su njihove supruge, pa su oni, na neki način, nastojali da se ovom gradu oduže i kada bi otišli iz Aleksinca. Te 1892. godine, 16. januara, kada je doneta odluka da se gradi savremena državna bolnica, pomenuti Đoka Dimitrijević, aleksinački zet, bio je načelnik sanitetske službe pri Ministarstvu unutrašnjih poslova. Njegov prvi pomoćnik, sekretar ovog odeljenja, bio je, opet aleksinački zet,doktor Milan Radovanović. Imali su naravno i veliku podršku meštana Aleksinca, narodnih poslanika, narodnog tribuna Stanka Petrovića – rekao je Stevanović, dodajući da ne treba zanemariti činjenicu da je u to vreme, kada su na vlasti bili radikali, narodni poslanik bio Aleksinčanin Kosta Taušanović, a poslanik za varoš Aleksinac Milun Miljković.
Da zdravstvo u ovim krajevima ima dugu istoriju i da je na teritoriji današnje opštine mnogo pre 1836. godine postojala bolnica ukazao je i jedan od recenzenata knjige stomatolog dr Dragan Stamenković.
‒ Na ovim prostorima u srednjem veku, nažalost, već pri kraju srpske feudalne države postoji jedna bolnica i ona se nalazi u Donjem Ljubešu, zadužbina kneza Lazara. To je bila bolnica uglavnom za leprozne bolesnike koji su se tu sklanjali i za sve bolesnike koji su u stvari bili u srednjovekovnoj državi, odnosno na teritoriji gde je on vladao kao feudalac. Dolaskom Turaka na ovim prostorima nema nekih kontiuniranih podataka o zdravstvu. Turci su sa sobom doneli svoju islamsku medicinu, koja se zasnivala, pre svega, na radovima njihovih autora – rekao je Stamenković.
O knjizi su još govorili i recenzent MA Svetlana Đurđević, MA Siniša Golubović i neuropsihijatar dr Slobodan Petrović.