Aleksinačka publika je sinoć na otvaranju 9. Festivala prvozivedenih predstava, imala prilike da pogleda, pre svega zbog glumačkih ostvarenja, jednu više nego dobru predstavu Beogradskog dramskog pozorišta pod nazivom „Fine mrtve d(j)evojke”. Mladi reditelj Patrik Lazić inspiraciju za ovu diplomsku predstavu našao je u tekstu Mate Matišića, hrvatskog umetnika nove generacije poznatog širem regionu, koji je na početku ovog veka napisao jedan intrigantan tekst o traumatskim posleratnim dešavanjima u Hrvatskoj. Taj tekst je pretvoren u istoimeni film koji je 2002. godine dobio nagradu na čuvenom Pulskom festivalu.
Mlađani Lazić, poreklom iz Pule, kroz priču o lezbijskom paru koji pokušava da ostvari miran život, udahnuo je savremenu nit ovoj temi koja u sredini često izaziva nerazumevanje i predrasude. Pod mentorskom palicom svojih profesora Egona Savina i Filipa Grinvalda sa FDU, Lazić je uspeo pozorišnom gledaocu da donese ovu temu na specifičan način koja je izrazima prilagođena teatru i uopšte nije kopija pomenutog filmskog ostvarenja. Naravno, u tome mu je pomogla i odlična glumačka ekipa koja je učinila da ovu ozbiljnu temu donese na jedan zabavan način koji opušta gledaoca dok komad traje, ali ga po završetku nagoni da o mnogim događajima u društvu razmisli i vidi gde je njegova uloga u tome.
Reditelj je vešto na scenu poređao učesnike i priča počinje kada devojka Iva, studentkinja medicine, koju igra Iva Ilinčić, dolazi u pratnji policijskog inspektora u zgradu gde je ona sa svojom pokojnom partnerkom Marijom, koju tumači Ivana Nikolić, bila iznajmila stan. Ona traži svoje dete dobijeno sa sadašnjim partnerom.
Živeći kao lezbijski par, ove dve mlade devojke su pokušavale da sačuvaju privatnost, ne mešajući se u živote svojih komšija. Međutim, sredina koju čini komšiluk sastavljen od frustriranih pojedinaca, navodno velikih vernika koji ubijaju, siluju i abortiraju, lažnih patriota, brižljivih roditelja koji nemaju puno razumevanja za ovaj neobičan studentski par. Njihova gazdarica Olga na početku je srećna zbog njihovog useljenja i Ivu namenjuje svom sinu Danijelu, koga igra Milan Zarić. Ali kada sazna za njihovo seksualno opredeljenje daje im otkaz. Danijel koristi Marijino odsustvo, zbog traženje stana, i podstaknut od majke odlazi kod Ive. Siluje je, čemu svedoči njegova majka Olga. Reagujući na silovanje svoje devojke, Marija započinje tuču sa Danijelom i slučajno ga ubija. Olga oglašava uzbunu pred ostalim komšijama, koji se zbog svojih patologija već nalaze u pripravnosti i spremni da se upuste u nasilje. U atmosferi linča, neko od komšija ubija Mariju.
Priča se vraća u sadašnjost. Posle Marijinog ubistva, Iva se udala za muškarca i sa njim je dobila dete, za koje Olga misli da joj je unuk i kidnapuje ga. Iva ne želi da joj muž to sazna, jer celi prethodni život krije od njega. U poslednjoj sceni, Blaž, muž gospođe Olge, ubija svoju ženu i vraća Ivi dete. U razgovoru Ive i policijskog inspektora, koga igra Ivan Zarić, publika saznaje da je ova mlada žena jedino iskreno volela i voleće samo Mariju, ali da to mora da skriva. A inspektoru, čiji je sin homoseksualac, iskreno savetuje da mu, ako ga voli, ne dozvoli povratak iz inostranstva. Verovatno poručujući koliko su tada, a možda i sada, hrvatsko i ostala društva na ovim prostorima bila nespremna da prihvate u potpunosti ovakve osobe.
Dvadeset godina kasnija dosta su se promenili odnosi u ovim zajednicama, negde više, negde manje, ali različitosti i sa jedne i druge strane se „nerado” prihvataju. A to bespotrebno opterećuje naše živote. Možda ovoj predstavi pomalo nedostaje taj otklon od pre dve decenije, kada se glas tih grupa tiho čuo, u odnosu na sadašnjost kada, u većini slučajeva, ta netolerancija nema nasilnički fanatizam.
A ono što sigurno ne nedostaje to je odlična glumačka ekipa koju su još činili Jadranka Selec kao Olga, Paulina Manov kao Lidija, Ivan Tomić kao dr Perić, Zoran Đorđević kao Blaž, Mladen Sovilj kao Ivica i drugi.
